ஒரு இழப்பும், சில அதிர்வுகளும்

ஒரு இழப்பும் சில அதிர்வுகளும்.

--------------------------------

“ நானு இவங்கப்பாவக் கல்யாணம் கட்டி வந்த போது எனுக்குப் பதினாலு வயசு. வாழ்க்கைல எல்லாத்தையும் பாத்தாச்சும்மா.ஹூம்”- வயதானவர்கள்  சுபாவப்படி, அடிக்கடி பழைய நினைவுகளில் மூழ்கி விடுவார்.பொறுமை இருந்தால் பல சுவாரசியமான செய்திகளைக் கேட்கலாம்.இப்போதுதான் ஒரு இடத்தில் எங்கும் போகாமல் நினைவுகளிலேயே காலங்கழிக்கிறார், காலில் சக்கரம் கட்டாத குறைதான். ‘ உம்’ என்று நினைப்பதற்குமுன் அங்கே ஆஜராகிவிடுவார். இப்படித்தான் ஒரு முறை மகளுக்கு திடீரென்று அப்பெண்டிக்ஸ் ஆப்பரேஷன் என்று இரவு செய்தி கிடைத்தவுடன் இரவோடிரவாக பஸ்ஸைப் பிடித்து அதிகாலையிலேயே அங்கு போய் விட்டார். அவருடைய வரவே பாதி கவலையை போக்கிவிட்டது.

தன் சிறுவயதில் தங்களுக்கு ஆதரவாக இருந்த குடும்பத்தார் தற்சமயம் கஷ்டத்தில் இருக்கிறார்கள் என்று கேள்விப்பட்டு ஊருக்குப் போய் துணிமணிகளுடன்  பணமும் கொடுத்து உதவியதோடு நில்லாமல் , சிறு வயதில் உதவியதைக் கூறி நன்றியும் தெரிவித்திருக்கிறார். அவர்கள் இருந்த இடத்தில் அவர்களை அறியாதோரே இல்லை எனலாம். வாழ்க்கையை முழுவதும் வாழ்ந்து அனுபவித்த அவர் சிரித்துக் கொண்டே உயிர் விட்டது மறக்க முடியாதது.

காலையில் பாத் ரூமுக்குப் போக எழுந்தவர் ( பிறர் உதவி இல்லாமல் எழுவது கடினம் ) சற்றே நிலை தவறி சாய்ந்திருக்கிறார். சாய்ந்தவர் தலையில் சிறிது காயம் ஏற்பட்டு இரத்தம் வழியவே அடுத்து இருந்த மருத்துவர் ( லேடி டாக்டர் ) வரவழைக்கப் பட்டார். அவர் வந்து காயத்துக்குக் கட்டுப் போட்டு ஒரு இஞ்செக்‌ஷனும் போட்டு அருகில் இருக்கும் மருத்துவமனையில் தலைக் காயத்தைக் காண்பிக்கச் சொன்னார். இது நேர்ந்ததும் மூத்தமகன் அன்று காலையில் ரயிலில் வர இருந்தவனுக்கு செய்தி போயிற்று. தொலைபேசியில் பிரச்சனை ஏதும் இல்லை, வீட்டுக்குப் போய் நிதானமாக வந்தால் போதும் என்றிருக்கிறார். இரண்டாம் மகனிடமும் சிறிய காயம்தான் கவலை வேண்டாம் என்றிருக்கிறார். ரயில் தாமதமானாலும் மூத்தமகன் வந்தபோது சிரித்துக் கொண்டே , ‘எனக்கேதும் இல்லை கவலை வேண்டாம் என்று சொல்லி இருக்கிறார். பேசிக் கொண்டே இருந்தவர் “ என்னவோ செய்கிறது என்று சொல்லவும் மகன் அவரைத் தன் காரில் எடுத்துக் கொண்டு மருத்துவ மனைக்குப் போயிருக்கிறார். அவரை பரிசோதித்த டாக்டர் தன் குறிப்பில் brought dead என்று குறிப்பிட்டு கூடவே head injury என்று எழுதி ஒரு கேள்விக்குறியும் இட்டிருக்கிறார்,இந்தப் பதிவே அதிலிருந்துதான் தொடங்குகிறது.

உடலை வீட்டுக்குக் கொண்டுவந்து ஆக வேண்டிய காரியங்களைக் கவனிக்கலாமென்றால், உடலைப் பெற காவல்துறை அனுமதி வேண்டும் என்றார்கள். காவல்துறையினரோ தலையில் காயம் என்பதால் பிரேதப் பரிசோதனைக்குப் பிறகே உடலைப் பெறலாம் என்றார்கள். 85 வயது நிரம்பியவர்கள் இயற்கையாக மரணம் அடைந்தவர்களை பிரேதப் அரிசோதனைக்கு உட்படுத்தல் நியாயமில்லை என்று எவ்வளவோ வாதாடியும் அவர்கள் தலையில் காயம் என்பது சந்தேகத்துக்குரியது. என்று கூறி உடலைத் தர மறுத்துவிட்டார்கள். பின் என்ன.? காவல்துறையினருக்குக் கப்பம் மருத்துவரை கவனிக்க என்றுஅவரவர் கையில் பணம் வைத்து சமாளித்து பிரேதப் பரிசோதனை செய்ததாக மருத்துவச் சான்று வாங்கி உடலை சேதமில்லாமல் பெறுவதற்குள் மாலை மணி ஆறாகிவிட்டது. அந்திமக் கிரியைகள் அடுத்த நாள்தான் சாத்தியமாயிற்று.. இந்த நிலைமை வசதியற்ற ஏழைகளுக்கு நேர்ந்திருந்தால்..? ஒருவரது இழப்பிலும் பணம் பார்க்க நினைக்கும் காவல்துறையினருக்கும் மருத்துவருக்கும் மனசாட்சியே கிடையாதா.?பணத்தின் முன் சட்டம் வளைந்து கொடுப்பதை இம்மாதிரி நிகழ்ச்சிகள் மூலம்தான் தெரிந்து கொள்ள வேண்டுமா.?

மனம் கனக்கிறது. பொறுக்க முடியாமல் இதை எழுதுகிறேன். உற்றவரின் இழப்பு ஒரு புறம் என்றால் அதன் அதிர்வுகள் வேறு வகையில். நாம் எங்கே போகிறோம்.?

       



   "