சரித்திரமா ...? கலாச்சாரமா....?

                             சரித்திரமா..... கலாச்சாரமா.....?
                            ----------------------------------------

அண்மையில் இந்தியன் கவுன்சில் ஆஃப் ஹிஸ்டாரிகல் ரிசர்ச்( ICHR) –ன் சேர்மனாக திரு. யெல்லப்ப்ரகாட சுதர்ஷன் ராவ் (Y.S.Rao ) நியமிக்கப் பட்டிருக்கிறார் என்னும் செய்தியும்  அதற்கு எதிர்ப்பாக சில குரல்களும் எழுந்தது பலரும் அறிந்திருப்பீர்கள் என்று  நினைக்கிறேன் இந்த எதிர்ப்புக் குரல்களுக்கு முக்கிய காரணம் திரு.ராவ் அவர்கள் இராமாயணமும் மஹாபாரதமும் வெறும் புராணக் கதைகள் அல்ல சரித்திர நிகழ்வுகள் என்று கூறி இருப்பதுதான். இந்த சர்ச்சைக்குரிய கருத்து தற்போது ஆட்சிக்கு வந்திருக்கும் பா.ஜ.பா. தங்கள் ஹிந்துத்வக் கொள்கையை வலியுறுத்தும் வகையில் ஒருவரை நியமனம் செய்திருக்கிறது என்ற எண்ணத்துக்கு வலு சேர்க்கிறது.

காரணம் என்னவென்று பார்க்கப் போவதற்கு முன்னால் இதிகாசக் கதைகளுக்கும்  சரித்திரத்துக்கும் உள்ள வேறுபாடுகளைப் புரிந்து கொளல் அவசியம்  இதிகாசங்கள் புராணங்கள் கலாச்சாரத்தின் அடிப்படையில் எழுந்தவை. நிகழ்வுகள் என்று நம்பப் படுபவற்றின் பின்னணியில் நம்பிக்கை மட்டும் போதும் ஆனால் சரித்திர நிகழ்வுகளுக்கு சான்றுகள் அவசியம் சரித்திர நிகழ்வுகளின் உண்மைத்தனத்தை தொல் பொருள் ஆராய்ச்சி, கல்வெட்டுச் சான்றுகள், நாணயங்கள் செப்பேடுகள் போன்றவற்றின் ஆதாரங்களோடு நிரூபிக்க முயற்சிகள் மேற்கொள்ளப் படுகின்றன. ஆனால் இதிகாசங்களும் புராணங்களும் அதைச் சார்ந்த கதைகளும் கற்பனை ஊற்றுகளின் பிரவாகமே.. பகுத்தறிவுக்கோ காரண காரியங்களுக்கோ உட்படுத்த முடியாதவை.

சரித்திர நிகழ்வுகளும் புராண நிகழ்வுகளும் முற்றிலும் வேறான கருத்துக்களை அடிப்படையாய்க் கொண்டவை. சரித்திரமும் புராணமும் மனித கற்பனையின் விளைவே. இருந்தாலும் சரித்திரம் ஆதார பூர்வமாக நிரூபணத்துக்கு உட்படுத்தப் படுகிறது. கிடைக்கும் ஆதாரங்களின் அடிப்படையில் மாற்றத்துக்கு உள்ளாவது. ஒரு ஆராய்ச்சியாளனும் இன்னொருவரும் கால நிர்ணயங்களில் மாறுபடலாம். ஆனால் புராணத்துக்கு அந்தக் கால நிர்ணயம் கிடையாது..காலமும் நேரமும் கதாபாத்திரங்களும் மனசின் உருவகமே. ( ஒரு நாவலின் உருவாக்கம்போல்)அப்படியானால் புராணம் என்பது உண்மைகளின் பிரதிபலிப்பாகாதா.?புராணம் கதை கவிதை ஓவியம் போன்றவை வேறொரு உண்மையின் வெளிப்பாடாகும். வேறு விதமாகச் சொல்லப் போனால் அவை ஒரு கலாச்சாரத்தின் பிரதிபலிப்பாகும் இதில் மதமும் முக்கிய பங்கு ஏற்கிறது. நம் இயல்புகளைப் பிரதிபலிப்பதில் இவை முக்கிய பங்காற்றுகிறது. சொல்லப் போனால் இந்தக் கலாச்சாரத்தின் நீட்சி சரித்திரத்தைவிட அதிகமானது.

ராமரை ஒரு சரித்திர நாயகனாக உருவகப் படுத்தினால் அயோத்தி எனும் ஒரு சிறிய அரசின் காவலனாகப் பிரதிபலிக்கப் படுவார். அதையே பரந்து விரிந்த மௌர்ய சாம்ராஜ்ஜியத்தின் சக்கரவர்த்தி அசோகரோடு இணைத்துப் பார்த்தால் சரித்திர ஏடுகளில் காணாமல் போய் விடுவார் ஆனால் ராமரின்  பெயரும் புகழும் பரவலாக எந்த சரித்திர அரசருக்கும் இல்லாத அளவு பேசப் படுகிறதென்றால்  அவர் இந்த தேசத்தின் கலாச்சார நாயகனாக இருப்பதேகாரணமாகும். ராமாயணமும் மஹா பாரதமும்  எண்ணற்ற வகையில் கூறப்பட்டிருந்தாலும் , எது உண்மையான அசல் காவியம் என்று அறியப்படாவிட்டாலும் நிலைத்து நிற்பது கலாச்சாரத்தின் கால்களில் தான் என்று புரிவது அவசியம்.

புராணங்களையும் இதிகாசங்களையும்  சரித்திர சம்பவங்களாகப் பார்ப்பதில்தான் ஹிந்துத்துவக் கொள்கையின் ஊடுருவலோ என்று எண்ணத் தோன்றுகிறது.

நமது இதிகாசங்கள் பலரால் பலவிதமாகச் சொல்லப்பட்டு வந்திருக்கும் கற்பனைக் களஞ்சியங்களே.
(இன்றும் நாளையும் கங்கை கொண்ட சோழபுரத்தில் கொண்டாடப் பட இருக்கும்  ஆயிரம் ஆண்டுக்கு முந்தைய ராஜேந்திர சோழனின் பிறந்த நாளே ஆடித் திருவாதிரையா மார்கழித் திருவாதிரையா என்று சரித்திர வல்லுனர்களால் அறுதியிட்டுக் கூற முடியாதபோது ராமருடைய மற்றும் கிருஷ்ணருடைய பிறந்த நாட்கள் உறுதியாகக் கொண்டாடப் படுவது நிச்சயம் சரித்திர அடிப்படையில் அல்ல. கலாச்சார அடிப்படையில்தான் இறை நம்பிக்கையில்தான். அதைக் கேள்வி கேட்டால் குறை கூறப் படுபவராகி விடுவோம்)        . . ,      .