கேள்விகளே பதிலாய்..........

கேள்விகளே  பதிலாய்.  (ஒரு  சிறுகதை .)

---------------------------------------------------- 

       கமலம் மற்றும் கண்ணனின் நடவடிக்கைகள் சற்றே

வித்தியாசமாகவும், விநோதமாகவும் பட்டது பாபுவுக்கு. சில 

நாட்களாகவே மாலை நேரத்தில் அவர்களை வீட்டில்  பார்ப்பதே 

அரிதாக இருந்தது. பார்க்க முடிந்தபோதோ, சோகத்துடன் கூடிய

ஒரு  பரபரப்பும் எதிர்பார்ப்பும் உணர முடிந்தது.திருமணமாகி
ஐந்தாறு  வருடங்களாகியும் மகப்பேறு இல்லாத குறை அவர்
களுக்குண்டு, என்று பாபுவுக்குத் தெரியும் பரிகாரம் தேடிகோயில்
குளங்கள் என்று அவர்கள் அலைவதும் தெரியும். மருத்துவரிடம்
சென்று குறை ஏதாவது, யாரிடமாவது இருக்கிறதா என்று அறிந்து
கொள்ள இருவருக்கும் துணிவில்லை. மகப்பேற்றுக்கு வாய்ப்பு
இல்லை என்று சொல்லி விடுவார்களோ என்று உள்ளூரப் பயம்
இருந்தது..ஆலய வழிபாடுகளும் ஆண்டவன் தரிசனமும் மாகப்
பேற்றுக்கு வழிவகுக்கும் என்றால் அந்தப் பாக்கியம் இல்லாத
வர்களே  இருக்க முடியாதே. வாழ்க்கையில் குறை எது, நிறை
எது, என்று பகுத்தறியும் அறிவையும், தெரிந்த குறைகளைத்
திருத்த முடியும் நம்பிக்கையையும், திருத்த முடியாத குறைகளை
பொறுத்துக்கொள்ளும் பக்குவமும் எல்லோருக்கும இருப்பது
இல்லை. இப்போது இந்த ஆராய்ச்சிகள் செய்வதால் யாருக்கு
என்ன லாபம்.? இருந்தாலும் மிகவும் வேண்டப்பட்டவர்கள்
தவறான பாதையில் செல்கிறார்கள் என்றால் பார்த்துக் கொண்டு
இருக்க முடிவதில்லையே. பாபு கண்ணனிடம் கேட்டே விட்டான்.

      " அம்மாஜி,என்றொருவர்.பெண்மணி. மிகவும் சக்தி வாய்ந்தவர்.
அவருடைய கடைக்கண் பார்வை பட்டால் துன்பங்கள் எல்லாம்
உருண்டோடிவிடும்.அவர்களைப் பார்க்கத்தான் நானும் கமலமும்
போகிறோம்.அவர் தரிசனம் கிடைக்க ஏராளமானவர்கள் காத்திருக்
கிறார்கள்.வேண்டுமென்றால் நீயும்தான் வந்து பாரேன்..."

       வாழ்க்கையை எப்பவும் எதார்த்த நிலையிலேயே பார்க்கும்
பாபுவுக்கு, மக்களின் அறியாமையிலும், மூட நம்பிக்கைகளிலும்
வருத்தமுண்டு. இவன் மட்டும் வருந்தி என்ன பயன்.?காலங்கால
மாக நிகழ்வுகளுக்குக் காரணம் காண முயன்று, முடியாது
போகையில் , வேண்டாத நம்பிக்கைகளை வளர்த்துக்கொண்டு,
ஆறுதல் தேடி அலையும் நிறையப் பேரிடம் பேச்சுக்கொடுத்து,
வாங்கிக் கட்டிக்கொண்ட அனுபவம் பாபுவை அவனுடையக்
கருத்துக்களைச் சொல்ல தயங்க வைத்தது.

        இருந்தாலும் இந்த அம்மாஜியை ஒரு முறைப் பார்க்க
வேண்டும். எந்த விஷயம் மக்களை அவரிடம் ஈர்க்கிறது என்று
தெரிந்து கொள்ள வேண்டும்.என்ற  உந்துதலில் பாபு  தன நண்பன்
நாதனையும் தன்னுடன் வரக் கேட்டுக்கொண்டான்.நாதன் ஏன்
என்றால், அதிகம் படிக்காதவன், பாமரன், எல்லோருக்கும்
நல்லதே நடக்க விரும்பும் அப்பாவி; அவனுக்கு எந்த ஒரு
சித்தாந்தமோ கோட்பாடோ கிடையாது. உள்ளும் புறமும்
உண்மையானவன்..மனதில் பட்டதைப் பட்டென்று சொல்லி

விடுவான். அவன் கூட இருந்தால் நன்றாக இருக்கும் என்ற 

எண்ணத்தோடு, அவனைத் தன கூட வருமாறு அழைத்தான் பாபு.

       அம்மாஜி எனும் பெண்மணி, வயது 35 லிருந்து, 40 க்குள்
இருக்கும். நடுத்தர உயரம்,மாநிறம், நெற்றியில் ஒரு பெரிய
குங்குமப்பொட்டு, நூல்புடவை, ஆபரணங்கள் அதிகம் இல்லை.
வசீகரம் என்று சொல்லும்படியாக ஏதும் இல்லை.அவருடைய
பக்தர் /பக்தி /சீடர் யாரோ ஒருவர் வீட்டில் தங்கி இருந்தார்.
மாலை விளக்கு வைக்கும் நேரம், அந்த வீட்டிற்கு நிறைய
ஜனங்கள் வருகை தரத் துவங்கினர். கணிசமான எண்ணிக்கை
யில்  ஆண்களும் பென்க்களுமாகக் குழுமி இருந்தனர். அந்த
வீட்டின் ஹாலில் நரசிம்ஹ  சுவாமியின் உருவப்படம் ஒன்று
வைத்திருந்தது. பக்திப் பாடல்களும் பஜனையும் ஆரம்ப
மாகியது. இவை எல்லாவற்றையும் மனசில் உள்வாங்கிக்
கொண்ட பாபு, நாதனிடம் நன்றாகக் கவனித்துப் பார்த்துக்
கொள்ளக் கூறினான்.

         பக்திப்  பாடல்களும்  பஜனைகளும் கூடி இருப்பவர்களின்
எண்ணங்களை பக்தியின்பால் ஒருமுகப்படுத்த இசைக்கப்
படும் ஒன்று. ஒருமித்த தாள கதியில் இனிய குரலில் ஒருவர்
இசைக்க,கூடியுள்ளவர்கள் தொடர,அங்குள்ள சூழ்நிலையையே
வேறு ஒரு தளத்துக்கு இட்டுச் செல்ல வேண்டியது பஜனைப்
பாடல்கள். ஆனால், அந்த வீட்டில் பாபுவுக்கு எதுவுமே சுருதி

சேராமல் ,அபஸ்வரத்தில் எழுந்த ஒரு CACOPHONY   இரைச்சல் 

என்றே தோன்றியது.அம்மாஜி மெதுவாக நடந்து,ஹால் முழுதும்
சுற்றிவந்து வந்திருப்பவர்களை அடையாளம் தெரிந்து கொண்டு,
கண்களாலும் தலையசைப்பாலும் விசாரித்துக்கொண்டு, தான்
கைகொட்டிக் கொண்டே நடந்தார். அந்த இடத்தில் பாபுவும் ,
நாதனும் புதியவர்கள் என்று புரிந்து கொண்ட பாவனையில் ,தன்
புருவத்தை ஒரு மாதிரி நெரித்து ,கண்களில் ஒரு கேள்வி எழுப்பும்
பாவனையில் ஒரு முறைப்பான பார்வையை வீசினார்.பாபுவுக்கு
அம்மாஜியை பார்த்ததும், அடையாளம் தெரியாதவர்களிடம்
காட்டப்படும் மரியாதை ,கூடவர மறுத்தது. "ஓ.! இந்தப் பெண்மணி
யிடம் என்ன சக்தி இருக்கிறது என்று இவ்வளவு பேர்
கூடுகிறார்கள் "என்ற எண்ணமும் தலை காட்டியது. நாதனுக்கோ
மேலும் அங்கிருக்கப் பிடிக்காமல் "வா, பாபு, போகலாம் ",என்று
கையைப் பிடித்திழுத்துக்கொண்டு வெளியேறினான்.

        அடுத்தநாள், கண்ணனும் கமலமும் பாபுவை ஒரு பிடி பிடித்து
விட்டார்கள். "எவ்வளவு சக்தி வாய்ந்த அம்மாஜி, அவர் அருகில்
வந்தவுடன், நீங்கள் வெளியேறியது, அவர்களை அவமதித்தது
போலாகி விட்டது. உங்களுக்கு நல்ல காலமில்லை ", என்று கூறி
சாபம் வேறு கொடுத்தனர். "கண்ணா, எனக்கு அவர்கள் மீது எந்த
நம்பிக்கையும் இல்லை. அவர்கள் பார்வையும், நோக்கும் ஒரு
வெறுப்புதான் அவர்கள் மேல் வருகிறது. அந்தப் பெண்ணிடம்
ஏதோ குறை இருக்கிறது என்று என்  உள் மனசு கூறுகிறது.
அவர்களுடன் உள்ள தொடர்பையே வெட்டி விடுங்கள். அதுவே
உங்களுக்கு நல்லது. அவரும் நம்மைப் போன்ற ஒரு சாதாரண
மனித ஜீவி. இல்லாத சக்திகளை அவர்களிடம் கொடுத்து, பின்
ஒரு காலத்தில் நீங்கள் ஏமாற்றமடைவீர்கள். இந்த மாதிரிக்
கூட்டங்களைக் கூட்டுவதும் ,ஆட்களைக்  கவருவதும், ஏதோ
ஒரு உள்நோக்கம் இருக்க வேண்டும்.அவ்வளவுதான் நான்
கூறுவேன்," என்ற பாபுவை இருவரும் எரிச்சலுடனே பார்த்
தார்கள்.பாபுவுக்கு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.
"என் மனதில் பட்டதை உங்களுக்குக் கூறினேன்.அதை ஏற்றுக்
கொள்வதும், கொள்ளாததும் உங்கள் விருப்பம் " என்று கூறி
வந்து விட்டான்.இது நடந்து ஓரிரு மாதங்கள் சென்றன. ஒரு
நாள் நாதன் பாபுவிடம், "அன்றைக்கு ஒரு நாள் ஒருஅம்மாஜியை
பார்க்க போயிருந்தோமே அவர்களுடைய  போட்டோ ஒன்றை
நண்பன் ஒருவன் வீட்டுப் பூஜை அறையில் பார்த்தேன்.அவரது
அருளால்,பல காலம் வேலை கிடைக்காமல் இருந்தவனுக்கு,
நல்ல வேலை கிடைத்திருக்கிறதாம்.எல்லாம் நரசிம்மருடைய
அருளும், அமமாஜியின்சக்தியும்தான்,என்று மகிழ்ச்சி பொங்கக்
கூறுகிறான்,"என்றான். " இதெல்லாம் காக்கை உட்கார பனம்

பழம் விழுந்த கதைதான். நம்பிக்கைகளைப் பற்றி மட்டும் நான்

அதிகம் பேச மாட்டேன். எனக்குத் தெரியும், அறிவுக்கும் 

உணர்வுக்கும் போராட்டம் நடந்தால் அறிவு தோற்று உணர்வு 

தான் வெல்லும். இது எப்போதைக்கும் பொருந்தும் உண்மை

நம்மால் ஒன்றும் செய்ய முடியாது ",என்று கூறிய பாபுவைப் 

பரிவுடன் பார்த்த நாதன், "இருந்தாலும் இந்த நிகழ்வுகள் உன் 

உள்ளத்தில் ஒரு தாக்கத்தை ஏற்படுத்துவதை என்னால் உணர 

முடிகிறது ",என்றான்.

        நாட்கள் வாரங்களாகி, மாதங்களாகி ஓடின. நாதனின் 

நண்பன் ஒரு சேதியைக் கொண்டு வந்தான்.அமமாஜியின் 

சிஷ்யர்களில் இதுவரை இரண்டு பேர் தற்கொலை செய்து 

கொண்டிருக்கிறார்கள். இருவரும் பெண்கள். மனசுக்கு 

என்னவோ போல் இருக்கிறது, என்றான்.அவர்களுடைய 

தற்கொலைக்கும் அம்மாஜிககும் தொடர்பு இருக்கிறதா 

என்ற கேள்விக்கு,பதில் சரியாகத் தெரியாது என்றும் அரசல்

புரசலாக கொஞ்சம் சலசலப்பு இருக்கிறது என்றும் கூறினான்.

      அமமாஜியின் போட்டோ உங்கள் பூஜையறையில் இன்னும் 

இருக்கிறதா என்ற கேள்விக்கு பதிலேதும் கூறாமல் சென்று

விடடான் பாபுவுக்கு கண்ணன் கமலம் பற்றிய கவலை எழுந்தது.

உற்ற நண்பர்கள், உண்மையில் நல்லவர்கள், எதையும் அதிகம் 

சிந்திக்காமல் வெறுப்போ விருப்போ எதுவாயிருந்தாலும் 

உடனுக்குடன் வெளிப்படுத்தி விடுவார்கள்.கடவுள் பக்தியும்,

நம்பிக்கையும் தங்களுக்கு மிக அதிகம் என்று நம்புபவர்கள். 

சடங்குகளிலும் சம்பிரதாயங்களிலும் மிகவும் ஈடுபாடு கொண்டு 

இருப்பவர்கள். கேள்வி ஏதும் கேட்காமலேயே எதையும் ஏற்றுக் 

கொள்வார்கள்.இல்லாவிட்டால் ஒதுக்கித் தள்ளி விடுவார்கள்..

அவர்கள் வீட்டுக்கு ஒரு முறை போக வேண்டும். எப்படி இருக் 

கிறார்கள் என்று பார்க்க வேண்டும் என்று அடிக்கடி நினைத்துக்   

கொள்ளும் பாபுவுக்கு சரியான நேரமும் சந்தர்ப்பமும் அமைய 

வில்லை,போக முடியவில்லை. உள்ளத்தின் ஒரு மூலையில் 

ஒரு குறுகுறுப்பு மட்டும் அவ்வப்போது தோன்றும்.

       கூறப்படும் நிகழ்வுகளும் சம்பவங்களும் நிகழ்ந்த காலத்தில்

இப்போதிருப்பதுபோல தொலைபேசி வசதியோ, கைபேசியோ 

கிடையாது. எதையும் அறிய வேண்டுமென்றால், யாராவது 

சொல்லக் கேட்க வேண்டும். இல்லையென்றால் நேரில் சென்று 

அறிந்து கொள்ள வேண்டும். கடிதத் தொடர்புகள் பெரும்பாலும் 

அயலூர்க்காரர்களுடந்தான்.

      சமயமும் சந்தர்ப்பமும் சரியாக அமைந்த ஒரு நாள், கண்ணன்  

வீட்டிற்கு பாபு சென்றான். கண்ணன் மட்டுமே இருந்தான்.கப்பலே 

கவிழ்ந்ததுபோல கவலையுடன் இருந்தான். பாபுவை வா என்று 

கூடக் கூப்பிடவில்லை. பாபுவுக்கு எங்கோ எதுவோ சரியில்லை 

என்று மட்டும் நன்றாகத் தெரிந்தது. "கமலம் வீட்டில் இல்லையா,

எனக்கு ஒரு கப் காப்பி கிடைக்காதா?"என்றான். "ஆமாம் ..இங்கு 

கும்பி கூழுக்கழுகிறதாம் அங்கு குடுமி பூக்கழுகிறதாம்.வெறுப்பு 

ஏத்தாதே பாபு.",என்று கண்ணன் கடுகடுத்தான். இறுக்கமாக 

இருந்த நிலையை சற்றே தளர்த்த பாபு இவ்வாறு கூறினான். 

"சரிதான் ,புகழ் பெற்ற அமமாஜியின் பிரிய சிஷ்யனுக்கா இந்த 

வெறுப்பும் கோபமும்...அவர்கள் என்ன சொல்லுகிறார்கள் .?"

"பாபு தமாஷ் வேண்டாம். கமலம் வீட்டில் இல்லை. நாலைந்து 

நாட்களாக இல்லை. என்னவோ ஏதோ என்று பேதலித்து இருக் 

கிறேன்.உனக்கென்னவோ தமாஷும், எகத்தாளமும். "

சீரியசான விஷயம் என்று அறிந்தவுடன் பாபு கேள்விகள் கேட்க 

முற்பட்டான். "எவ்வளவு நாளாகக் காணோம்..கடைசியில் எங்கு 

போனார்கள்.. போலீசில் அறிவித்தாயா...உன் அம்மாஜி என்ன 

சொல்கிறார்...முக்காலமும் உணர்ந்தவர்  ஆயிற்றே.அவர்.

கண்ணா நீ இருக்கும் நிலையைப் பார்த்தால், உனக்கு ஏதோ 

தெரிந்திருக்கிறது. இக்கட்டான சூழலில் இருக்கிறாய் என்று 

தெரிகிறது. என்னிடம் கூறலாம் என்றால் தெரிவி. "

     " குழந்தை இல்லாக் குறைக்கு பரிகாரமாக அம்மாஜி சொல்லக் 

கேட்டு எங்கெங்கோ யார்யாருடனோ போகிறாள். வீட்டுக்கு 

கூப்பிட்டால் வர மாட்டேன் என்கிறாள்.என்ன செய்வது என்று 

தெரியவில்லை."என்று கூறி கண்ணன் அழத் தொடங்கினான். 

      "கண்ணா, படித்தவன் நீ. குழந்தை பெறுவதோ, முடியாமல் 

போவதோ, உடல் சார்ந்த விஷயங்கள். இன்று மருத்துவம் 

வளர்ந்திருக்கும் நிலைக்கு, காரணங்களை எளிதில் தெரிந்து 

கொள்ளலாம். அம்மாஜியும் அப்பாஜியும் எதுவும் செய்ய முடியாது. 

ஏதாவது தவறான பாதையைக் காட்டி இருக்கப் போகிறார்கள். 

வேண்டுமானால் போலீசில் புகார் கொடேன். " என்ன சொல்லியும் 

கண்ணன் ஆறுதல் அடையவில்லை. 

       பகுத்தறிவு என்று பேசினாலேயே அது கடவுள் மறுப்பைக் 

குறிப்பதுதான், என்ற எண்ணமே மேலோங்கி இருக்கும் இடத்தில் 

சில நம்பிக்கை சார்ந்த விஷயங்களில் , அது எவ்வளவுதான் 

கூடுதல் புரிதலும், நட்பும் இருக்கும் நண்பனிடம் கூட, விவாதிக்க 

முடிவதில்லை. தெரிந்தே செய்யும் அறியாமையால் நடக்கும் 

தவறுகளைக் காலம்தான் திருத்த வேண்டும். அன்று என்ன 

என்னவோ பேசியும் பலனில்லாமல் போகவே பாபுவும் வந்து 

விடடான். 

      என்னென்னவோ அலுவல்கள் தவிர்க்க முடியாத பயணங்கள்  

கண்டு பேசி தெரிந்து கொள்ள முடியாத சூழ்நிலைகள் என்று 

பாபுவும் கண்ணனும் பேசியே விளையாட்டாக இரண்டு ஆண்டு 

கள் ஓடிவிட்டன. 

       எதிர்பாராத விதமாக சந்திப்பு நடந்தபோது, கண்ணன் பாபுவை 

அவன் வீட்டிற்கு அழைத்தான். சென்றபோது அழகான ஒரு பெண் 

குழந்தையுடன் கமலம் அவனை வர வேற்றாள். 

      "கண்ணா, இந்தக் குழந்தை.?"என்று பாபு கேட்டபோது கண்ணன், 

"இது எங்கள் குழந்தை.வேறெந்த கேள்வியும் கேட்காதே.

இப்போது நாங்கள் நிம்மதியாக இருக்கிறோம் ",என்று சொல்லி 

பாபுவின் வாயடைத்து விடடான். 

       கேள்விகளுக்கு பதில் காண விழைந்த பாபுவுக்கு மேலும் 

கேள்விகளே பதிலாக அவன் மனதில் ஓடியது.  

================================================

 

.  

                

 

.
  ..