சாமியே சரணம் ஐயப்பா...

                                           சாமியே சரணம் ஐயப்பா..
                                            -----------------------------------
                மோகன் ஜியும்  சுந்தர்ஜியும் சபரிமலைப் பயணம் என்று கேள்விப்பட்டதும் என்னுடைய இந்த அனுபவத்தைப் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்று தோன்றியது. முதல் முறையாக 1970-ம் வருடம் சபரி மலைக்கு மகர ஜோதி காணச் சென்றிருந்தோம். மகர ஜோதியை ஆண்டவனின் ஜோதிஸ்வரூபமாய் நினைத்து கண்கலங்கி ,மெய் விதிர்த்து விம்மி விம்மி அழுதது , 1971-ம் வருடம் மீண்டும் அதே அனுபவம் பெற என்னைத் தூண்டி  48 நாட்கள் கடும் விரதம் இருந்து , இம்முறை என் மூத்த மகனையும் ( அப்போது அவனுக்கு ஐந்து வயது ) கூட்டிக் கொண்டு எங்கள் குருஸ்வாமியுடன் BHEL –ல் இருந்து சுமார் 40 பேருடன் அவர்கள் ஏற்பாடு செய்திருந்த பஸ்ஸில் பயணப் பட்டோம். வயதானவர்களும் குழந்தைகளும் இருந்ததால் நேராக பம்பாவிலிருந்து மலை ஏற திட்டமிடப்பட்டது. கன்னி சாமிகளும் இருந்ததால் எருமேலி சென்று பேட்டை துள்ளிப் பின் பம்பா செல்ல தீர்மானிக்கப் பட்டது. போகும் வழியில் ஆலய தரிசனமாக நிறையவே கோவில்களுக்குச் சென்று எருமேலி போய்ச் சேர்ந்தோம். அப்போது எங்களை ஏற்றி வந்த பஸ் ட்ரைவர் பம்பா செல்லப் பெர்மிட் இல்லை என்றும் எருமேலியிலிருந்தே எங்களை திரும்பக் கூட்டிச் செல்வதாகவும் சொன்னார். என்னவெல்லாமோ தாஜா செய்து ( என்ன.. பணம் கொடுத்துத்தான் )ஒரு வழியாக பம்பா சென்று மலை ஏறி அய்யப்பன் தரிசனம் முடித்து திரும்பினோம். (இதை சொல்லவா இவ்வளவு பீடிகை. என்று நினைப்பது தெரிகிறது. ) இனிமேல்தான் கதையே. திரும்பும்போது குருவாயூர் வந்து நிர்மால்ய தரிசனம் காண திட்டம். இரவு சுமார் ஒரு மணியளவில் குருவாயூர் வந்தோம். சிறிது நேரம் கண்ணயர்ந்து பிறகு நிர்மால்ய தரிசனம் காணலாம் என்று நாங்கள் சிலர் பஸ்ஸிலேயே இருந்து விட்டோம். மற்றவர்கள் அங்கு நடை பெற்றுக்கொண்டிருந்த ‘” கிருஷ்ணாட்டம் “ காணச் சென்றனர். அப்போது ஆஜானுபாகுவாக ஒருவர் எங்கள் பஸ்ஸில் ஏறினார், SORRY, ஒருவர் என்றுசொன்னது தவறு. ஒரு ஐயப்பஸ்வாமி ( நன்றாகக் குடித்திருந்தார் ) பஸ்ஸில் ஏறி , மலையாளத்தில் மிக நேர்த்தியான கெட்ட வார்த்தைகள் கூறிக்கொண்டே,பஸ்ஸின் சீட்டைக் கத்தியால் கீறி கிழித்துக் கொண்டிருந்தார். முரட்டு உருவத்துடன் இருந்த அவரிடம் நல்ல வார்த்தைகளில் பேசிப் பிரயோசனம் இல்லாதிருந்ததால்  அங்கே அருகில் இருந்த காவல் நிலையத்தில் புகார் கொடுக்கப் பட்டது. யாரும் வரவில்லை. அவரை வண்டியிலிருந்து கிழே இறக்கி விட்டு எங்களைப் போகச் சொன்னார்கள். இதற்குள் சிலர் அவரிடமிருந்த கத்தியை எடுத்துவிட்டால் அபாயமில்லை என்று கருதி  மெல்ல அவரிடம் பேச்சுக் கொடுத்து அவரைப் படுக்க வைத்தனர். சற்று நேரம் கழிந்ததும் மெள்ள அவரிடமிருந்த கத்தியை எடுக்க முயற்சி செய்யும்போது , திடீரென்று அவர் அருகிலிருந்தவரை காலால் எட்டி உதைத்து கத்தியால் குத்த வந்தார்.

கூட இருந்தவர்கள் சுதாரித்துக் கொண்டு அவரை அமுக்கிப் பிடித்து அவருடைய துண்டாலேயே அவரைக் கட்டி கொஞ்சம் ஆத்திரம் தீரப் புடைத்தனர் பிறகு அவரை பஸ்ஸிலிருந்து கீழே இறக்கி பஸ்ஸை நகர்த்த முயன்றனர்.

                      அது கடை வீதியாக இருந்ததாலும் ஜன சந்தடியாக இருந்ததாலும் கூட்டம் கூடிவிட்டது. சிறிது நேரத்தில் “ ஒரு மலையாள ஐயப்பசாமியை தமிழம்மார்  அடிச்சுட்டுப் போகுன்னு “ என்று ஒரே களேபரமாகி பஸ்ஸைச் சுற்றி கலவரம் எழுந்தது. எங்களில் யாரையும் இறங்க விடாமலும் ஏற் வருபவரை அனுமதித்தும் கூச்சலும் குழப்பமுமாக “ பஸ்ஸின் காற்றை இறக்கவும் பஸ்ஸுக்குள் மண்ணை வீசி குத்து கொல்லு என்று கத்தவும் தொடங்கினர். அப்போது எங்கள் குருசாமி , அவரும் நல்ல பெர்சனாலிடி, வந்து என்ன செய்யலாம் என்று பேசலாம் என்றார். அதற்குள் அங்கு ஒரு தலைவன் உதயமாகி இருந்தான். ஐய்யப்பசாமி வைத்திருந்த பணம் காணாமல் போய்விட்டதென்றும் அதை ஈடு செய்து நாங்கள் செல்லலாம் என்றும் உத்தரவு இட்டான். தரிசனம் எல்லாம் முடிந்து திரும்பும் எங்களிடம் இருந்த எல்லாப் பணத்தையும் (சுமார் ரூ.300-/ தேறியது என்று நினைவு )அந்தத் தலைவனிடம் கொடுக்க உடனே அவன் “ போலாம்..ரைட் “ என்று உத்தரவிட தலை தப்பியது என்று நாங்கள் திரும்பினோம்.

            அன்றிலிருந்து எனக்கு ஐயப்ப சாமிகள் மீது இருந்த மதிப்பும் மரியாதையும் கணிசமாகக் குறைந்து விட்டது. அதன் பிறகு பத்தாண்டுகளுக்கு முன் என் பேரன் மகன் மனைவியுடன் சபரிமலைக்குச் சென்றுவந்தேன். வசதிகள் கூடிவிட்டன. சபரிமலைப் பயணம் அவ்வளவு கடினமல்ல என்று தோன்றுகிறது. ஆனால் கூட்டம் கும்மி யடிக்கிறது.


          என்னவெல்லாமோ எழுத மனம் விழைகிறது. ஆனால் உண்மை 
பக்தர்கள் மனம் நோகுமே என்று தவிர்க்கிறேன்.
------------------------------------------------------------