பாவைக்கு ஒரு பாமாலை...

பாவைக்கு ஒரு பாமாலை...
------------------------------------

அன்றொரு நாள் மாலை அந்திசாயும் வேளை,
இரட்டைக் குழலுடன், பூரித்தெழும் அழகுடன்,
பதினாறின் பொலிவுடன், பரிமளித்த பாவை உன் முகம்
கண்டதும் கொண்டேன் காதல். 


காதலுணர்ந்தது கண் வழி புகுந்து, கருத்தினில்
கலந்து வித்தை செய்த விந்தை கண்டோ.?
அருகில் இருந்தவன் யாரந்த அழகி எனக்
கேட்டதும் கொண்ட கோபம் உணர்ந்தோ.?


உணர்ந்தவன் அப்போது அறிந்திலேன்;
ஆடிவரும் தேரை யாரும்
காணாதிருக்கச் செய்தல் கூடுமோ,?அயலவன்
உன்னை ஆராதிப்பதைத் தடுக்கவும் இயலுமோ.?


        இயன்றதென்று ஒன்றும் இருக்கவில்லை,
        நாலாறு வயசுநிரம்பா நிலையில்
        மெய் விதிர்க்க,வாய் உலர, தட்டுத் தடுமாறிய
        நெஞ்சைக் கட்டுப்படுத்த என் எண்ணத்தில்.


எண்ணத்தறியில் பின்னிப் பிணைந்திழையோடும்
நினைவுகளூடே உடல் பொருள் ஆவி அனைத்திலும்
நிலைத்து நின்ற உன் நீங்கா நினைவுகளை
உனக்குணர்த்த தேர்ந்தெடுத்தேன் உன் புகைப்படம். 


        படத்தின் பின்னே எழுதிக் காட்டினேன்.
        மாறுபட்ட சாதி வேறுபட்ட மொழி
        என்றே இருப்பினும் ஒன்றுபட்ட உள்ளம்
        கொண்டிணைய கைத்தலம் பற்றும் கனவினை. 


கனவுகளூடே காலங் கழித்தேன் -அதில்
நிலவைப் பழிக்கும் முகம், நினைவைப் பதிக்கும் கண்கள்,
கைத்தலம் பற்றுமுன்னே என்னை உன் பால் ஈர்த்த
நடை,குரல், அதரங் கண்டு மிடுக்கோடு உலாவினேன். 


        உலவினவன் உயிர்த்துடிப்பும் உள்ளத் திமிரும்
        தினாவெட்டும் மட்டுமே காணும்பலர் என்
        நெளிவும் சுளிவும் அறியாதார் என் குறைபாடு
        கூறியே நம்மைப் பிரிக்க முயலலாம். 


முயல்பவர் முனைப்பு முளைக்கும் முன்னே
முறியடித்தல் அவசிய முணர்ந்து என்னை நான்
நானாக உனக்குணர்த்த அறிமுகப்படுத்தினேன்
என்னையே நம்பியிருந்த என் உறவுகளை. 


        உறவுகள் பலமா பாரமா என்றறியாத
       அறியாப்பருவப் பாவை நீ ,எனை நம்பி என்
        பின்னெ நிற்கும் தலைகளின் எண்ணிக்கைஅறிந்தும்
        ஏதும் அறியாமல் என் பின்னே வந்தனை மணமகளாய். 


மணமகளாய் வந்த நீ மாசிலா மணியே,
மனமகிழ்ந்து அமைதி காத்து, அறம் காத்து, என்
அகம் காத்து,சுமை தாங்கி,என் உலகின் துயரங்கள்
துடைத்தவளே, கண் காக்கும் இமைபோல் எனைக் காப்பவளே


       காக்கும் உன் கண்கள் என் வாழ்வின் கலங்கரை
       ஒளிவிளக்கு;துயிலாத கண்களும் தூங்காத மனமும்
       கொண்டே சுந்தரி, உனை நாடினேன் -அக்கணமே
       தொலைந்ததென் துயரங்களே, சஞ்சலங்கள் தீர்ந்தனவே

தீராத குறை எனை ஈன்றெடுத்த அன்னை முகம்
அறியாததென்றால், இருக்கும் ஒன்றை மறுத்து மறந்து
தாயாய்த் தாதியாய் ,என் இல்லக் கிழத்தியாய் இருப்பவள்
உன்னை என்னவென்று கூறி நிறையென்பேன். 


        நிறையென்று உனைக்கூற நீ நீயாக இருந்து
        நாளெல்லாம் பரிவுடன் பாங்குடன் ஏழையென்னை
        ஏற்றுக்கொண்ட ஏந்திழையே, இருக்கின்ற ஒரு
        மருந்தை அறியாமல் இன்னலுற்று ஏன் இடர்பட வேண்டும்


வேண்டுதல் வேண்டாமையெல்லாம் அறிந்து என்
அகக் கண்ணுள் அமர்ந்திருக்கும் அகல் விளக்கே
நிதியே, என் நெஞ்சமெல்லாம் நீங்காத நீரூற்றே
உள்ளமெலாம் நிரம்பி வரும் நிரந்தர நினைவலையே.


       நினைவெல்லாம் நீயாய் நினைப்பினும் நினையாதிருப்பினும்
       என்னுள் நிகழும் ரசாயன மாற்றம் அன்றைக்கின்று
       குறைந்திலை;உணர்ந்ததை அளவில் ஒடுக்க நானென்ன
       அறிவில்லாதவனா அறிவில் ஆதவனா.?

ஆதவன் உதித்தெழ இருள் நீங்கி பொழுது புலரும்,
மாதவம் செய்துன்னைக் கரம் பிடித்த நான்
மருள் நீங்கி என்னருகே நீயிருக்கும் துணிவில்
காலனை மறுமுறைக் காலால் உதைக்கக் காத்திருக்கிறேன். 


      காத்திருக்கும் காலமெல்லாம் கண்ணிரண்டே போதாமல்
      உணர்வோடும் உயிர்ப்போடும் உனைப் பிரியாமல் நான்
      எழுதும் புதுப் பாடலும் புகழாரமும் புனிதமே,
      பாயிரமாய் புவியெங்கும் ஒலிக்கட்டுமே, உலவட்டுமே.
----------------------------------------------------------------------------
( என் எல்லாத் துயரங்களிலும் இருந்து எப்போதும் எனை மீட்டெடுக்கும் 
என் அன்பு மனைவிக்கு நான் செய்யும் கைம்மாறு இதுவே. )