வாழ்க்கை எட்டெட்டாக.......

                       வாழ்க்கை எட்டெட்டாக
                       ---------------------------------------

எட்டெட்டாக வாழ்க்கை

முதல் எட்டு (1938—1946)

------------------------

 ஒரு பதிவு எழுதி இருந்தேன்  அதை என்னதான் தேடியும் எடுக்க முடியவில்லை. இருந்தால்தான் என்ன. நினைவிலிருந்து மீண்டும் எழுத முடிகிறதா பார்ப்போம் முதல் எட்டு பற்றி அதிகம் பதிவில் எழுத வில்லையாததால் இப்போது சற்றே விரிவாக.  

வாழ்க்கையை எட்டு எட்டாகப் பிரித்துப் பாடும் ஒரு பாடல் திரைப் படம் ஒன்றில் வரும்  அதுவே என் பதிவுக்கு வித்து.  எனக்கு இப்போது 78 வயதாகிறது  எட்டு எட்டாகப் பிரித்தால் என் பத்தாவது எட்டில் இருக்கிறேன்எந்த எட்டை நான் மீண்டும் வாழ விரும்புவேன் என்பதைத் தீர்மானிக்க  

  ஒவ்வொரு எட்டு வயதையும் திரும்பிப் பார்க்கும் போதுமனதில் ஓடும் எண்ணங்களே இப்பதிவு முதல் எட்டில் ஏதும் சரியாக நினைவில்லை அதிலும் முதல் ஐந்து வயதின் நிகழ்வுகள் ஏதோ  மசமசவென்றே வருகிறது என் மூன்றாவது வயதில் என் அன்னையை இழந்தேன்  இப்போது அவர்களின் உருவம் சுத்தமாக நினைவில் இல்லை.

 என் அம்மா

 புகைப்படத்தில் பார்த்து இப்படி இருந்திருப்பார்கள் என்பதே கணிப்பு  அவருக்கு என் மேல் அலாதிப் பிரியம் என்று சொல்லக் கேட்டிருக்கிறேன்  அவர் சாகும் தருவாயில்  பெற்ற பிள்ளைகள் அனைவரையும்  அருகே வரவைத்துக் காட்டினார்களாம்  என்னைக் கண்டதும் “ பாலாவா” என்று கேட்டு ஆரத் தழுவினார்களாம் என் அம்மா இறந்த ஆறே மாதத்தில் என் அப்பா மறு மணம் செய்து கொண்டாராம்

 நானும் என் சின்ன அண்ணாவும் எங்கள் மாற்றாந்தாயிடம்தான் வளர்ந்தோம்அப்பாவுக்கு அப்போது திருச்சியில் வேலை  நாங்கள் மன்னார் புரத்தில் இருந்தோம்வீட்டின் அருகே ஒரு குளம் இருந்த நினைவு அப்போதெல்லாம் ஓட்டைக் காலணாக்கள் புழக்கத்தில் இருந்தன அவற்றை மாலையாக்கி  விளையாடுவோம்  என் அண்ணா என்னை விட நாலரை வயது மூத்தவன் என்னிடம் இருந்த காசைப் பிடுங்கிக் கொண்டு அருகில் இருந்த குளத்தில் போடுவதாகப் பாவனை செய்வான் பிறகு குட்டிச்சாத்தானிடம் சொல்லி அதை வரவழைப்பது போல் காட்டுவான்  எல்லாவற்றையும்  நம்பும்  பிறவி நான் ஒரு வெண்கல யானையும் என் விளையாட்டுப் பொருள் . ஐந்து வயது வரை பள்ளிக்கூடம்  போன நினைவில்லைஆனால் எங்கள் பெற்றோருடன் திருச்சியில் தங்க வரும் முன் பெங்களூரில் அலசூரில் என் பாட்டி வீட்டில் இருந்து என்னை பள்ளிக்கு  அனுப்பியதும்  ஒரு தலைப் பாகை அணிந்த ஆசிரியர் என்னை பிரம்பால் விளாசியதும் லேசாக நினைவில் வருகிறதுஒரு முறை என் மாமாவுடன்  காரில் பயணிக்கும் போது நான் என்  தாத்தாவின்  மடியில் அமர்ந்து கார் கதவை நோண்டியபடி இருந்தேன்  ஒரு வளைவில் கார் கதவு திறந்து வெளியே விழுந்து விட்டேன்  என் தாத்தாவும் கூடவே விழுந்து இருவருக்கும் நல்ல காயம்  வீடு வந்து சேர்ந்தபோது பாட்டி முதல் எல்லோரும் அழுததைப் பார்த்த நினைவும் நிழலாடுகிறது  அப்போதெல்லாம் இரவில் சில நாட்களில் எங்கள் வீட்டில் பஜனை நடக்கும் நடனமாடியபடி சுற்றி சுற்றி  வருவார்கள் அதுதான் அகண்ட தார பஜனை  என்றுபின்னர் அறிந்து கொண்டேன் அப்போது இரண்டாம் உலகப் போர் நடந்து கொண்டிருந்தது.  திடீரென்று சைரென் சப்தம் கேட்கும் விளக்கெல்லாம் அணைக்கப் பட்டு விடும்   சாலையில் இருந்தால் குண்டடியிலிருந்து தப்பிக்க ஆங்காங்கே ஓடிப் பதுங்குவார்கள்  சிறிது நேரத்தில் இன்னொரு சைரென் ஊத எல்லாம் சரியாகி விடும்  இதெல்லாமே வெகு லேசாகவே நினைவில் இருக்கிறது

அப்பா திருச்சியில் இருந்த போது மலைக் கோட்டைக்கு வந்து யானைமேல் ஏறியதும் ஒரு ட்ரங்க்பெட்டி வாங்க பெரிய கடை வீதிக்குப் போனதும் மசமசஎன்று நினைவில் அவருக்கு மதராசுக்கு மாற்றல் ஆகியதுஎங்கள் வீடு பைக்ராஃப்ட் சாலையில் என்  சித்தப்பாவின் வீட்டருகே இருந்தது தெரு முனையில் ஒரு சேரி மாதிரி ஏதோ இருந்த நினைவு.  வீட்டின் முன் பசுமாட்டைக்கட்டி பால் கறந்து தருவார்கள்  காலையில் தயிர் விற்பவர்கள் ”கூ” என்று ஒருவித ஓசை எழுப்பிக் கூவி விற்பார்கள் என் சித்தப்பாவீட்டில் இரு சகோதரிகளும்  ஒரு சகோதரனும் ஏறத்தாழ ஒத்த வயதுடையவர்கள் என் சின்ன அண்ணா சித்தப்பா பெண்களின் பின்னால் இருந்து அவர்கள் காலை வாரிவிடுவான் சித்தப்பா பெண் ஒருத்தி எங்கள் வீட்டுக்கு வந்து ”இன்னிக்கி பூரியா சித்தம்மே” என்று கேட்பது நன்கு நினைவில் இருக்கிறது  பெங்களூரில் என் தாத்தா பாட்டி வீட்டிலிருந்து என் தம்பி எங்களுடன் மதராசில் இருக்க வந்தான்  செக்கச் செவேலென்று ஒரு சிறுவனைப் பார்த்ததுதான் நினைவில்

 வருகிறது சில நாட்களுக்குப் பின் அப்பாவுக்கு அரக்கோணத்துக்கு மாற்றல் ஆகியது அந்த நாட்களின் நினைவுகளை நான்  என் அரக்கோணம் நாட்கள் என்னும் பதிவில் பகிர்ந்திருக்கிறேன்

 வாழ்க்கையின் முதல் எட்டு வருடங்களில்  நினைவில் ஓடியதைப் பகிர்ந்திருக்கிறேன் ( அரக்கோண நாட்கள்) அரக்கோணத்தில்தான் நான்  டௌன் ஹால் பள்ளிக்குச் சென்றது நினைவுக்கு வருகிறது ஆறாம் வகுப்பு படிக்கும் போது  டைஃபாய்ட் ஜுரம் வந்து மருத்துவமனையில் அட்மிட் ஆகவும் அப்போது என் அப்பாவுக்கு பூனாவுக்கு மாற்றல் ஆகவும்  போன்ற விஷயங்கள் எல்லாம் என் பதிவுகளில் இருக்கிறது

 இரண்டாம் எட்டு(1946—1954)

 -------------------------------

இரண்டாவது எட்டு என்றால்  என் பதினாறு வயது வரை. என்  அப்பாவுக்கு பூனாவுக்கு மாற்றல் ஆனபோது எங்களை( என்னையும்  என் தம்பியையும்  பாலக் காட்டில் என் அப்பாவழிப்பாட்டி வீட்டில் விட்டார்கள்  என் சின்ன அண்ணா பெங்களூர் சென்றான் ஏறத்தாழ ஒரு வருடம் பாட்டி வீட்டில் கிராமத்தில் இருந்தோம் அந்த நாட்கள் குறித்தும் பதிவிட்டிருக்கிறேன் பார்க்க………. அதன் பின் அப்பாவுக்கு கோயமுத்தூருக்கு மாற்றல் ஆக நாங்கள் எல்லோரும் கோவைக்குக் குடி பெயர்ந்தோம்  கோவையில் ராமநாதபுரம் முனிசிபல் உயர் நிலைப் பள்ளியில்  தேர்ட்  ஃபார்மில் சேர்ந்தேன் மூன்றுவருடங்களே பள்ளியில் படித்திருந்த நான் எப்படி எட்டாம் வகுப்பில் சேர்ந்தேன் என்பது குறித்தும் எழுதி இருக்கிறேன் ( இது லஞ்சமா)  ஃபோர்த் ஃபார்ம் முடிந்ததும் அப்பாவுக்கு  வெல்லிங்டனுக்கு மாற்றல் ஆயிற்று  புனித அந்தோணியார் உயர் நிலைப் பள்ளியில்  சேர்ந்து பள்ளி இறுதி படிப்பை முடித்தேன்  அப்போது என்  பதினாறாம் வயதுநடந்து கொண்டிருந்ததுபள்ளியிறுதிப் படிப்பு முடிந்ததும்  நான் என் மாமா வீட்டுக்கு வந்தேன்  அங்கே நான் முதன் முதலில்  வேலைக்குச் சேர்ந்த அனுபவத்தை “ பூர்வ ஜன்மகடன் “ என்னும்  பதிவில் எழுதி இருக்கிறேன் அந்த அனுபவத்துக்குப் பின் நான் மீண்டும் வெல்லிங்டன் வந்ததும்  நான் வேலை தேடி அலைந்த அனுபவங்களையும் :” வேலை தேடு படலம் என்னும் பதிவில் எழுதி இருக்கிறேன் ( சுட்டியில் இருக்கும் பதிவுகள் ஒரு நல்ல இன்சைட் தரலாம்  ( தொடரும் )