இன்னும் ஒரு காதல் கதை.

                                    இன்னும் ஒரு காதல் கதை
                                    -------------------------------------
                           (. எனக்கு மின் அஞ்சலில் ஒரு கதை வந்தது. இதை
                             தமிழாக்கி பகிர்ந்து கொள்வதில் மகிழ்ச்சி அடைகிறேன்.)

                                                                         

       அது ஒரு சுறுசுறுப்பான காலை வேளை.மணி 8.30- அளவில்
இருக்கலாம்.அப்போது ஒரு எண்பது வயது பிராயமுள்ள ஒரு
முதியவர், அவர் கையில் தையல் பிரிப்பதற்காக வந்தார்.
அவருக்கு ஒன்பது மணியளவில் ஒரு appointment இருப்பதாகவும்
அவசரத்தில் இருப்பதாகவும் கூறினார். ஆரம்பப் பரிசோதனை
முடித்து நான் அவரை அமரச் சொன்னேன்.அவர் தன் கைக்கடி
காரத்தைப் பார்த்துக் கொண்டு இருப்பது கண்டு நான் அவருடைய
காயத்தைப் பரிசோதித்தேன்.நன்றாக ஆறியிருந்ததால் ,தையலை
பிரிக்கத் தேவையான பொருட்களைக் கொண்டுவர நர்ஸிடம்
பணித்தேன்.காயத்தைப் பரிசோதிக்கும்போது, அந்த முதியவரிடம்
பேச்சுக் கொடுத்தேன்.

     அவர் அவருடைய மனைவியுடன் காலை உணவு கழிக்க வேறு
ஒரு ஆஸ்பத்திரிக்குச் செல்ல வேண்டும் என்றார்.அவர் மனைவி
உடல் நலம் பற்றி விசாரித்தேன்.

 


       அவர் மனைவி சில காலமாக ஆஸ்பத்திரியில் இருப்பதாகக்
கூறி அவர் மறதி நோயினால் (ALZHEIMER DISEASE)பாதிக்கப்பட்டு
இருப்பதாகக் கூறினார் பேசிக் கொண்டு இருக்கும்போது ,நேரம்
தாமதமானால் மனைவி கோபித்துக் கொள்வாளா என்று
கேட்டேன் அவளுக்கு அவர் யாரென்று அடையாளம் மறந்து
போய் ஐந்து வருடங்கள் ஆகிறது என்றார்.

   
உங்களை யாரென்று தெரியாதிருந்தும் நீங்கள் தினமும் காலை
உணவை அவருடன் கழிக்கிறீர்களா என்றேன்.அவர் என் கை
மேல் கை வைத்து முறுவலுடன் சொன்னார்.” அவளுக்கு நான்
யாரென்று தெரியாவிட்டாலும் எனக்கு அவளைத் தெரியுமே”.



  என் கண்களில் நீரைக் கட்டுப் படுத்த நான் சிரமப் பட்டேன்..
என் தொண்டையில் ஏதோ அடைத்தது.

     இந்த மாதிரிக் காதல்தான் வாழ்வில் வேண்டும். உண்மைக்
காதல் உடல் சம்பந்தப் பட்டது மட்டும் அல்ல. உண்மைக் காதல்
இருப்பது. இருக்கப் போவது, இல்லாமல் இருக்கப் போவது என
எல்லாமே அடங்கியது


        வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சியாக இருப்பவர்கள்,  எல்லாம்
அடைந்தவர்கள் அல்ல.இருப்பதில் எல்லா மகிழ்ச்சியும்
காண்பவர்களே.

       வாழ்க்கை என்பது புயலில் இருந்து தப்பிப்பது மட்டும் அல்ல.
மழையில் நடனமாடவும் தெரிய வேண்டும்.

      நாம் எல்லோரும் முதுமை அடைகிறோம்.
      நாளை நீங்களும் அடையலாம். 

( நான் முன்பொரு பதிவு :" நினைவுகள் தவறி விட்டால் "
  என்று எழுதி இருந்தேன்..விழிப்புணர்ச்சி வேண்டும்
 என்று. .அதைத் தொடர்ந்து இதை வாழ்வியல் கதையாகக்
 கருதலாம் ) .