நெஞ்சம் மறப்பதில்லை நினைவை இழக்கவில்லை

                   நெஞ்சம் மறப்பதில்லை நினைவை இழக்கவில்லை
                                                 ------------------------

அப்பா

அந்தக்கால நான் 1955-ல் எடுத்தபடம்

இன்று மார்ச் இரண்டாம் தேதி

இரண்டு மூன்று நாட்களுக்கு முன் என் சின்ன அண்ணா அண்ணியுடன் எங்களைப்பார்க்க வந்திருந்தார். வந்தவர் என்னிடம் ஒரு பழைய கடிதத்தைச் சேர்ப்பித்தார். அது ஒரு இன்லாண்ட் கடிதம் 26-2- 1957 அன்று என் தந்தையார் எழுதி இருந்த கடிதம். என் அண்ணாவுக்குத் தெரியும் என் தந்தையின் பல பழைய கடிதங்களை நான் பொக்கிஷம் போல் பாதுகாத்து வருகிறேன் என்று. அவர் அந்தக் கடிதத்தை என்னிடம் சேர்ப்பித்தது என் நினைவுகளைக் கிளறி விட்டது. என் தந்தையார் அவர் வாழ்நாளில் எழுதிய கடைசிக் கடிதம் அது. ஃபெப்ருவரி 26-ம் தேதி எழுதி இருந்தார். அவர் மார்ச் இரண்டாம் தேதி(1957) இவ்வுலகை விட்டு நீங்கினார். அவருடைய கடைசிக் கடிதம் என் அண்ணாவுக்கு எழுதியது. நான்அப்போது பெங்களூருவில் எச் ஏ எல் ஹாஸ்டலில் இருந்தேன். வாரம் ஒருமுறை வீட்டுக்கு வந்து எல்லோரையும் பார்த்துப் போவேன். அவர் இறப்பதற்கு முன் நான் அவரைப் பார்த்தபோது அவருக்குப் பின் நான் தான் குடும்பத்தைப் பராமரிக்க வேண்டும் என்று கூறினார். எனக்கு அந்த வார்த்தைகளின் முழுப்பொருளும் பின்னால்தான் விளங்கியது.

இந்தக் கடிதத்தின் விவரங்கள் எனக்கு முன்பே தெரியாமல் போய்விட்டது.”அப்பா, கடிதத்தில் உங்களுக்கு வந்திருந்த நோயின் அறிகுறிகளை விவரமாக எழுதி இருக்கிறீர்கள். இப்போதைய காலம் போல் இருதயக் குறைபாட்டுக்கு ஏற்ற மாதிரியான சிகிச்சை முறைகள் அப்போது இருக்கவில்லை. எல்லாம் முடிந்தபிறகு கோரோனரி த்ரோம்பாஸிஸ் என்று சொன்னார்கள். அது என்னவென்று பல நாட்களுக்குப் பிறகே தெரிந்து கொண்டேன் உங்களை மருத்துவ மனையில் நாங்கள் பார்க்க வந்தபோது இருந்த மன நிலையை என் வாழ்வின் விளிம்பில் என்னும் சிறுகதையில் எழுதி இருக்கிறேன் உங்கள் மனநிலை எப்படி இருந்திருக்கும் என்பதன் கற்பனையே”நான் போய் விடுவேனென்று எண்ணி ரயிலடிக்கு வண்டியேற்ற வந்திருப்பவர்கள் போலல்லவா தெரிகிறார்கள் இங்கு கூடி உள்ளவர்கள்’ரயில் புறப்பட இன்னுமிரண்டு நிமிஷங்கள் தானிருக்கிறது’” அது வெறும் கற்பனைதான் அப்பா.

அண்ணாவுக்கு எழுதி உள்ள கடிதத்தில் நான் உயர் பயிற்சிக்கு தேர்வு செய்யப் பட்டிருந்ததை மகிழ்ச்சியுடன் பகிர்ந்து கொண்டீர்கள். அதைப் பார்க்கும் போது இப்போதும் என்மனம் கனக்கிறது.

பதினெட்டு வயது கூட பூர்த்தியாகத நான் என் தலையில் பெரிய பாரம் ஏற்றப் பட்டிருப்பதாக உணர்ந்தேன் என்மேல் அவ்வளவு நம்பிக்கை இருந்ததால்தானே இறப்பதற்கு சில நாட்கள் முன் குடும்பப் பொறுப்பை நான் ஏற்பேன் என்று நம்பினீர்கள். நான் என்ன செய்திருந்தால் நன்றாக இருந்திருக்குமோ அதையே செய்தேன். நீங்கள் மறைந்தது மார்ச் மாதம் இரண்டாம் தேதி. அம்மாவையும்(சிற்றன்னை) தம்பிகளையும்(ஐந்துபேர்) ஆறாம் தேதியே ஊருக்கு அனுப்பி விட்டேன். சாவுக்கு வந்திருந்த உறவினர்கள் அதற்கு என்னை கடுமையாக விமரிசித்தார்கள். அப்போது அவர்களிடம் நான் கேட்ட ஒரே கேள்விக்கு யாரும் பதில் சொல்லவில்லை. “யாராவது இக்குடும்பத்தின் பொறுப்புகளை ஏற்றுக் கொள்கிறீர்கள் என்றால் நீங்கள் சொல்வது போல் நான் செய்கிறேன் என்றேன். ஒருவராவது வாய் திறக்க வேண்டுமே”
 ஊரில் என் சிற்றன்னையின் சித்தி ஒருத்தி மட்டுமே இருந்தாள், ஒரு வீடும் இருந்தது. அவர்களுக்குச் செலவுக்காக அப்பாவின் அலுவலக நண்பர்களும் என் நண்பர்களும் கொஞ்சம் பணம் வசூலித்துக் கொடுத்தார்கள். நான் பிச்சை எடுக்கிறேன் என்று உறவினர் துவேஷித்தார்கள். ஆனால் யாரும் எந்த பொறுப்பையும் ஏற்க வரவில்லை.

 நான் மார்ச் 22-ஆம் தேதி அம்பர்நாத் நோக்கிப் பயணப்பட்டேன். எனக்காக புது ஷூவும் ஒரு கொசுவலையும் வாங்க ஏற்பாடு செய்திருந்தார் அப்பா. இரண்டு ஆண்டுகள் பயிற்சி முடிந்து பெங்களூரு வந்தபின் அம்மாவையும் தம்பிகளையும் அழைத்து வந்தேன் இடைப்பட்ட அந்த இரண்டு ஆண்டுகளில் என் ஸ்டைபெண்ட் முழுவதையும் அம்மாவுக்கு அனுப்பி வந்தேன். என் செலவுக்காக அம்பர்நாதில் இரு பள்ளிச் சிறார்களுக்கு ட்யூஷன் எடுத்தேன்

”இன்றைக்கு நீங்கள் மறைந்த நாள். நினைவுகளைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை எல்லாவற்றையும் பதிவில் கொட்டி விட்டேன். நான் உங்களுக்காக திதி கொடுப்பதோ நீத்தார் கடன் என்று செய்வதோ இல்லை. நீங்கள் எனக்குக் கொடுத்துவிட்டுப்போன கடமைகளைச் செவ்வனே செய்துமுடித்ததே நான் உங்களுக்குச் செய்யும் நீத்தார் கடன் எனலாம்”
அப்பா எனக்கு எழுதிய சில கடிதங்கள்

நினைவுப் பொக்கிஷங்களில் சில

 அப்பா பற்றிய முந்தைய பதிவுகள்
”அப்பாவுக்கு”
"அந்த நாள் ஞாபகம்”